Kadergroep
VSmP-Onderwijs
De Nederlandse overheid heeft desastreuze bezuinigingen op het onderwijs aangekondigd. Deze bezuinigingen zijn niet een “foutje” van rechts, ze zijn doelgericht beleid.
Kritische stemmen die niet passen binnen rechts politieke ideologie zijn hiervan het doel. PVV Tweede Kamerlid Reinder Blaauw stelde:
“Alleen zo biedt het de onderwijsinstellingen een mogelijkheid om hun prioriteiten te heroverwegen. Willen onze onderwijsinstellingen politiek activisme op het menu of degelijk onderwijs en degelijk onderzoek?”
“Te lang is de activistische woke-cultuur dominant geweest in de collegezalen en onderwijsinstellingen. En te vaak ging politiek activisme boven wetenschappelijke integriteit. Die tijd is gelukkig voorbij.”
Het geld van deze bezuinigingen is hard nodig voor de ware prioriteiten van ons extreemrechtse regering: het oorlogsindustrie spekken en belastingen verlagen voor de grootste verdieners in ons land. Minister van Onderwijs Eppo Bruijns geeft toe:
“Dit kabinet stelt andere prioriteiten”
“We zorgen dat mensen meer geld in hun portemonnee hebben en investeren extra in defensie.”
“De Nederlandse overheid heeft desastreuze bezuinigingen op het onderwijs aangekondigd. Deze bezuinigingen zijn een openlijke aanval van extreemrechts op een democratische zuil van de samenleving. De ontmanteling van de publieke sector en universiteiten maakt deel uit van het internationale fascistische handboek. We moeten ons verzetten, want het is onze plicht om ons te verzetten tegen extreemrechts.
Als deze bezuinigingen doorzetten, wordt de universiteit een nog exclusievere en meer elitaire plek. Studenten zonder oud geld kunnen niet studeren, werknemers in een kwetsbare positie zullen gedwongen worden te vertrekken, onze internationale collega’s zullen gedwongen worden te vertrekken, onze instellingen zullen nog minder welkom zijn voor mensen die niet tot de elite behoren.
De overheid heeft gezegd dat het geld dat op onderwijs wordt bezuinigt nodig is om te investeren in defensie. Ondertussen draagt diezelfde overheid nog steeds actief bij aan de genocide in Gaza. Als werknemers en studenten accepteren wij niet dat het geld van onze sector wordt gebruikt voor genocide. Books not bombs!
Waarom staken?
Een staking is een effectieve manier om de ernst van de situatie, de bereidheid tot verzet en het vermogen tot organisatie te laten zien. Door onze arbeid neer te leggen tonen we dat we ons werk alleen onder de juiste voorwaarden bereid zijn uit te voeren: als onderwijs voor iedereen blijft, de academische vrijheid gewaarborgd is, de universiteit de samenleving dient en onze arbeid niet bijdraagt aan genocide.
Als alle werknemers collectief georganiseerd zijn kunnen zij hun arbeid inzetten om de koers van de organisatie of de sector aan te geven. Als alle werknemers kiezen hun werk neer te leggen, kan dat werkgevers en politici dwingen de bezuinigingen in te trekken en samenwerkingen met Israëlische instituties stop te zetten. De werknemers hebben dan uiteindelijk de echte macht van de organisatie in handen.
Waarom solidariteit?
Zowel binnen als buiten de vakbond worden problemen die eigenlijk nauw met elkaar zijn verbonden in isolement van elkaar gehouden. Door de liberale mindset “als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht” aan te houden, worden extreemrechts en het grote geld in de hand gespeeld. In plaats van één groot blok waarin iedereen voor elkaar opkomt, zorgt zo’n gedachtengoed voor een effectief verdeel-en-heers effect. Één iemand strijdt tegen genocide, een ander voor betere werkomstandigheden en een ander voor het klimaat of een andere onrechtvaardigheid. Dezelfde staat, instelling of bedrijf hoeft maar een hoop kleine brandjes te blussen (vaak dooft het zichzelf al uit) in plaats van één overweldigende.
Solidariteit is het wapen waarmee we ons niet laten verdelen.Genocide en bezetting gefinanciëerd door onze staat, het uitkleden van ons onderwijs en publieke diensten, de met belastinggeld gesubsidieerde klimaatcrisis en onze dalende koopkracht kunnen we ieder onafhankelijk proberen te bestrijden, maar de kans dat één van deze strijden langdurig en grootschalig succes boekt is gering. Door te erkennen dat deze problemen onlosmakelijk verbonden zijn, in een strijd van de massa’s tegen de heersende elite, kunnen we onze krachten bundelen in een onverslaanbare beweging.
Waarom Palestina?
Solidariteit met de Palestijnse strijd is zowel een morele plicht naar de Palestijnen als een strategische noodzaak voor een beweging die echte systeemkritiek durft te maken. De genocide is het extreme uiterste van geweld dat ons systeem van onderdrukking en uitbuiting aanricht. Hetzelfde Westers kapitalisme waardoor arbeidersstrijd noodzakelijk wordt veroorzaakt het imperialisme waar de Palestijnen tegen vechten. Ons enige waarde in het systeem is onze arbeid en consumptie, het enige waarde die aan Palestijnse levens wordt toegekend is het waarde van de grond is waar ze op staan voor de vestigingskolonisten en hun lijven voor de oorlogsindustrie. We kunnen onze strijd voor betere lonen, een leefbare planeet en tegen onderdrukking niet voeren zonder ook van hun strijd onze strijd te maken.
Hiermee geven we ook een antwoord op de vraag van Reinder Blaaw:
“Hoe maken curricula over kritische rassentheorieën, dekolonisatie, feminisme en global justice onze studenten tot betere analytische denkers?”
Wij komen niet alleen op voor onze eigen arbeidsrechten, maar ook voor internationale solidariteit. Daarvoor moeten wij verantwoordelijkheid eisen van onze werkgever als zij banden aanhouden met instituties die bijdragen aan scholasticide en genocide.